Fernando Hierro

Fernando Ruiz Hierro urodził się 23 marca 1968, w Vélez-Málaga, w południowej Andaluzji. Swoją karierą rozpoczynał w lokalnej drużynie Vélez CF; po czym stamtąd trafił do klubu CD Málaga. Tamtejsi trenerzy stwierdzili jednak, że Hierro jest zbyt słaby by grać w piłkę. Po nieudanej przygodzie w klubie, trafił do pierwszoligowego Realu Valladolid, gdzie udało mu się zadebiutować w wygranym 1:0 spotkaniu z Espanyolem. W drużynie Albivioletas spędził dwa sezony, dochodząc z nią w 1989 do finału Copa del Rey.

Fernando Hierro w barwach Realu Valldolid, rok 1987.

Latem 1989, przeniósł się za ok. 1,00 mln €, do drużyny Realu Madryt. Debiut w nowych barwach zanotował 3 września w wygranym spotkaniu ze Sportingiem Gijon. W sezonie 1989/90 rozegrał 37 spotkań w lidze i strzelił 7 bramek, a Real zakończył sezon tytułem mistrza Hiszpanii. W trakcie sezonu 1990/91 nowy trener Radomir Antić przesunął Hierro do środka pola; na tej pozycji w trakcie trzech sezonów strzelił 44 gole, a w rekordowym dla niego sezonie 1991/92 aż 21.

Fernando Hierro (po lewej) podczas meczu z Realem Sociedad, rok 1991.

W trakcie swojej kariery często partnerował na środku obrony starszemu o 3 lata Manolo Sanchísowi. W trakcie swoich 14 lat w klubie z Chamartín Hierro stanowił podporę linii defensywnej drużyny i przyczynił się do zdobycia pięciu tytułów mistrzowskich i trzech pucharów Ligii Mistrzów. W 2001 roku został mianowany przez trenera Vicente del Bosque kapitanem ekipy i poprowadził ją do zwycięstwa w pamiętnym finale Champions League w Glasgow.

Fernando Hierro wznoszący puchar Ligii Mistrzów po wygranej z Bayerem Leverkusen, rok 2002.

W 2003 roku opuścił drużynę Realu w niezbyt przyjemnych okolicznościach. Prawdopodobnym powodem odejścia Hierro, był jego ciężki charakter i podejście do idei nowego prezesa Realu Florentino Pereza, która miała na celu sprowadzenia do Madrytu największych gwiazd światowego futbolu. Weteranowi od samego początku nie podobała się koncepcja sprowadzania gwiazd; w akcie buntu namawiał innych piłkarzy do izolowania nowych gwiazd takich jak sprowadzony w 2002 Ronaldo Nazario.

Fernando Hierro, rok 2003

Po odejściu z klubu ze stolicy Hiszpanii, Hierro przyjął lukratywną ofertę z Kataru i przeniósł się do Al Rayyan Sports Club. W ekipie z Bliskiego Wschodu spędził jedynie rok, w trakcie którego strzelił 3 bramki w 19 spotkaniach i zdobył Puchar Emira Kataru. Po sezonie zdecydował się na ofertę występującego w Premier League Bolton Wanderers. W drużynie The Trotters spotkał się z byłym kolegą z Realu Ivánem Campo. W 2005 ogłosił zakończenie piłkarskiej kariery.

Fernando Hierro (po prawej) walczy o piłkę ze Stevenem Gerrardem (po lewej), rok 2005.

W reprezentacji Fernando zadebiutował 20 września 1989 w towarzyskim meczu z Polską. Z kadrą narodową wystąpił na Mistrzostwach Świata w 1990, 1994, 1998 i 2002 oraz na Mistrzostwach Europy w 1996 i 2000. Łącznie dla La Furia Roja wystąpił 89 razy i strzelił 29 goli, co czyni go piątym najlepszym strzelcem w historii reprezentacji Hiszpanii. 

Fernando Hierro w walce o piłkę z reprezentantem Słowenii, Euro 2000

W 2007 roku objął stanowisko dyrektora sportowego Hiszpańskiego Związku Piłki Nożnej. Urząd ten sprawował do 2011 kiedy to wrócił do rodzimej Andaluzji, aby zostać ponownie dyrektorem sportowym, tym razem w Maladze. Pod koniec maja 2012 zrezygnował z tej funkcji, chociaż CD Malaga osiągnęła bardzo dobry wynik awansując do Ligii Mistrzów. 10 lipca 2014 został mianowany asystentem trenera Realu Madryt Carlo Ancelottiego, po tym jak z funkcji zrezygnował Zinedine Zidane. Pracował jako asystent do 2015 i opuścił klub w tym samym czasie co Ancelotti. W 2016 został ogłoszony trenerem drugoligowego Realu Oviedo; z klubu odszedł już po roku, po tym jak jego drużyna nie zdołała awansować do LaLiga. 

Po rezygnacji ze stanowiska trenera powrócił do Reprezentacji w listopadzie 2017. 13 lipca 2018 został mianowany selekcjonerem reprezentacji, po tym jak parę dni wcześniej dotychczasowy trener Julen Lopetegui podpisał kontrakt z Realem Madryt. Hierro został postawiony w trudnej sytuacji, obejmując drużynę na dwa dni przed pierwszym meczem Hiszpanów na Mistrzostwach Świata w Rosji. Poprowadził La Roję do wyjścia z grupy, jednak poległ w 1/8 po serii rzutów karnych z reprezentacją gospodarzy. Po mundialu zrezygnował z funkcji selekcjonera i dyrektora sportowego

Fernando Hierro (po prawej) jako asystent trenera Carlo Ancelottiego (po lewej)

Fernando Hierro jako selekcjoner Reprezentacji Hiszpanii na Mistrzostwach Świata 2018

Podczas swojej kariery Hierro był zawodnikiem niezwykle uniwersalnym. Mógł spokojnie grać zarówno na środku obrony jak i w pomocy. W czasach swojej świetności umiał świetnie połączyć umiejętności obronne ze świetnymi długimi podaniami i niezwykłym talentem do strzelania goli, który pozwolił mu w trakcie kariery strzelić aż 127 bramek. W 2007 roku, brytyjski The Times uplasował go na 43 miejscu swojej listy najtwardszych obrońców w historii.

Fernando Hierro uderzający piłkę z rzutu wolnego w starciu przeciwko Chelsea, rok 1998